Ο σεβασμός στο "ιερό" και η "πίστη" στον Άγιο

<<Η Θ. Κοινωνία είναι ό,τι ιερότερο, ως Εκκλησία και άνθρωποι, έχουμε>> (μητρ. Μεσογαίας). Επιτέλους, μετά από τόσες μέρες, κατάλαβα γιατί έχει γίνει τόσο σάλος γι' αυτή την υπόθεση. Διότι, προφανώς, δεν εγγράφεται στο χώρο της <<ΠΙΣΤΗΣ>> στον Άγιο (όπως εγώ πιστεύω ότι εγγράφεται κανονικά) αλλά στη σφαίρα του σεβασμού στο <<ΙΕΡΟ>> (σαν ταμπού). Ευχαριστώ τον άγιο Μεσογαίας γιατι με τον λόγο του έγινε αιτία να καταλάβω. Φυσικά, δεν θα σχολιάσω....την θρησκειοποίηση (βλ. "ιερό") των μυστηρίων και πρώτιστα της Εκκλησίας. Γιατί θρησκειοποίηση σημαίνει πρακτικά ...εκπαγανισμός. Εκπαγανισμός του ευχαριστιακού μυστηρίου και εκπαγανισμός γενικά της Εκκλησίας, δηλ. "φυσική θρησκευτικότητα", ή μάλλον "θρησκευτικότητα του υπερφυσικού" όπου το τελευταίο ταυτίζεται με το "ιερό". Συγχαρητήρια και εις ανώτερα !!

Εκπαγανισμός σημαίνει ένα αντικείμενο "πίστεως", ή μάλλον "πίστεως και αμφιβολίας" [γιατί η "πίστη" που σημαίνει σχέση εμπιστοσύνης πάει πακέτο με τις στιγμές ή περιόδους αμφιβολίας] --λ.χ. ο Θεός, η Εκκλησία, η Ευχαριστία-- να γίνεται "ταμπού" που ως τέτοιο δεν το αγγίζουμε, ένα "ιερό τοτέμ". Και αυτή είναι νομίζω η ανθρωπολογική (και πολιτισμική) διαφορά μεταξύ "ιερού" και πίστης".

Πιστεύω --σοβαρά το λέω-- ότι η θεμελιώδης διαφορά ανατολικής και δυτικής θρησκευτικότητας είναι ότι η μεν ανατολική βλέπει παντού το "ιερό" (ιερές πραγματικότητες) η δε δυτική (διαμαρτηρόμενη και καθολική) βλέπει παντού την "πίστη", την "πίστη" του υποκειμένου και των υποκειμένων (λ.χ. την πίστη του υποκειμένου στους διαμαρτυρόμενους, την πίστη της Εκκλησίας στους καθολικούς). Στην Ανατολή, ο κόσμος παραμένει ακόμα "μαγεμένος". Στη Δύση, ο κόσμος είναι "απομαγεμένος". 

Νομίζω πως η Ανατολή παραμένει "κοσμοκεντρική", ή αν προτιμάμε "θεο-κοσμοκεντρική" (με τάση σύγχυσης θεού και κόσμου, και συνακόλουθα ιεροποίησης του κόσμου και των κοσμικών πραγματικοτήτων λ.χ. έθνος, πατρίδα κ.λπ.), ενώ η Δύση είναι "ανθρωποκεντρική". Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει τη διαφορά αντιμετώπισης στο θέμα του κορωνοιού ως προς την πρακτική μετάληψης της Θ. Ευχαριστίας. Στους μεν το θέμα είναι "ταμπού" και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στον τρόπο μετάδοσης (η Ρουμανία είναι εξαίρεση γιατί είναι η πιο … δυτική Ανατολή). Στους άλλους το θέμα είναι αντικείμενο "πίστης" και ο τρόπος μετάδοσης προσαρμόζεται ανάλογα με τις νέες συνθήκες. Και οι μεν μιλάνε για "απιστία" (ή ακόμα και για "απουσία χάριτος" !!), οι δε θα μπορούσαν να μιλήσουν για "δεισιδαιμονία". Οι μεν αδιάφοροι προς την εξέλιξη της ιστορίας, στατικοί στο χρόνο (ως διάρκεια), προσηλωμένοι στην συντήρηση και επανάληψη του "ίδιου" (παραδοσιακοί), οι δεν με έντονη ιστορική ευαισθησία, κριτικό αναστοχασμό και στόχο την ανακαίνιση (προοδευτικοί). Όσο κι αν το σχήμα αυτό μοιάζει επίπλαστο, με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ένθεν κακείθεν,  έτσι πάει, σε γενικές γραμμές ο κόσμος, σε Ανατολή και Δύση, ανθρωπολογικά και πολιτισμικά χωρισμένος … ανέκαθεν. Τουλάχιστον κατά τη δική μου αντίληψη.