Η ερωτική επιθυμία των ανθρώπων: σε εσχατοκρατική vs ιστοριοκρατική προσέγγιση
[Καταρχάς μια διευκρίνιση στους όρους: όταν λέω “ιστοριοκρατική” εννοώ μια θεώρηση της ιστορικής ύπαρξης και της ερωτικής επιθυμίας μέσα από τον εαυτό της. Όταν λέω “εσχατοκρατική” εννοώ μια θεώρηση της ιστορικής ύπαρξης και της ερωτικής επιθυμίας του ανθρώπου μέσα όχι από τον εαυτό της αλλά από το έσχατό της, τον Χριστό και τη Βασιλεία Του. Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για την ιστορική ύπαρξη και την ερωτική επιθυμία του ανθρώπου. Αλλάζει όμως η οπτική γωνία θεώρησής της].
Η πρότασή μου είναι ότι : η ερωτική επιθυμία είναι για τη σχέση, η σχέση είναι για την άσκηση, και η άσκηση είναι για τη χριστοποίηση.
Με την πρόταση αυτή εννοώ ότι η ερωτική επιθυμία είναι για τη μονογαμική σχέση η οποία σχέση δεν μπορεί παρά να είναι σταυρική άσκηση αγάπης. Και αυτή η άσκηση έχει ως απώτερο ορίζοντα την σταδιακή χριστοποίηση, τη θυσιαστική-κενωτική αγάπη.
Επιθυμία - Σχέση / Άσκηση - Χριστοποίηση
Έτσι νοηματοδοτώ την ερωτική επιθυμία. Η τεκνοποίηση είναι "εκ περισσού", δεν είναι της ουσίας σε αυτή την σχεσιακή/ασκητική προσέγγιση της επιθυμίας (χωρίς βέβαια να είναι αδιάφορη). Διότι η προσέγγιση της ερωτικής επιθυμίας δεν είναι "ιστοριοκρατική" και "ωφελημιστική" (για τη διαιώνιση του είδους) αλλά "εσχατοκρατική" και "προσωπο-σχεσιακή" (για τη χριστοποίηση). Η εσχατοκρατική αυτή προσέγγιση θεωρεί την ιστορική ύπαρξη του πιστού (αλλά και της εκκλησίας) στον κόσμο περισσότερο ως "παρεπιδημία" παρά ως "εγκατάσταση".
ΥΓ. Η προσέγγιση αυτή θα απαιτούσε ολόκληρη ανάλυση για να γίνει πλήρως κατανοητή αλλά δεν θέλω να κουράζω την Ομάδα. Εδώ απλώς την επισημαίνω για να ξέρετε από ποια θέση μιλάω. Εννοείται ότι δεν υποτιμώ την Ιστορία (και το αυξάνεσθε...) αλλά, από την οπτική γωνία του Εσχάτου και της χριστοποίησης, δεν μπορώ να τη θεωρήσω ως έσχατο κριτήριο αυθεντικής «προσωπο-σχεσιακότητας» (σχεσιακότητας προσώπων).
. . .
CostantinoLiasco Το αντίθετο από αυτό που διαβάζω συνήθως σε σελίδες παραδοσιακών καθολικών όταν μιλούν για τον γάμο. Λένε πως ύψιστος σκοπός του γάμου είναι η τεκνοποίηση. Ποτέ κανείς δεν είπε ότι ύψιστος σκοπός είναι η χριστοποίηση των συζύγων. Αυτό που μου είπατε: natura VS Χριστός...
Kostas Agoras ακριβώς. Στη συντριπτική πλειοψηφία των θεολόγων Δύσης και Ανατολής υπάρχει ένα ασυνείδητο a priori το οποίο όμως δεν είναι αυταπόδεικτο: η ιστοριοκρατία τους. Τόσο σε εκκλησιολογικό επίπεδο όσο και σε ανθρωπολογικό. Ιστοριοκρατία=εγκατάσταση στην Ιστορία (όχι παρεπηδημία στην Ιστορία= εσχατοκρατία)
CostantinoLiasco Έχει εδραιωθεί αυτή η αντιστροφή της οπτικής και πλέον δεν μπορεί να ξεκαθαριστεί εύκολα το τοπίο, αφού αυτή η αντεστραμμένη οπτική είναι η κανονικότητα. Σα να μεγαλώνεις ένα μωρό και από την αρχή να του λες ότι η γη είναι τετράγωνη. Όταν μεγαλώσει και περάσουν τα χρόνια, ακόμη και δορυφορικές φωτογραφίες της γης να του δείξεις, δεν πρόκειται να το πιστέψει, αφού μεγάλωσε με άλλη "αλήθεια".
Kostas Agoras Το εντυπωσιακό είναι ότι τα δυο μοντέλα θεώρησης της Ιστορίας (της ιστοριοκρατίας και της εσχατοκρατίας) λειτουργούν με ανάλογο τρόπο τόσο στην ανθρωπολογία όσο και στην εκκλησιολογία
Kostas Agoras Μην το ψάχνετε. Οι εκκλησίες σε δύση και ανατολή, από τον 4ο αι κ.ε. έχουν παραδοθεί στο ιστοριοκρατικό μοντέλο (σε επίπεδο τόσο εκκλησιολογίας όσο και ανθρωπολογίας). Για τον απλό λόγο ότι από τότε εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ιστορία (με διαφορετικούς τρόπους), εκκοσμίκευσαν την εσχατολογία και έπαψαν να περιμένουν ρεαλιστικά την έλευση του Χριστού και της Βασιλείας.
Costantino Liasco Kathleena Papalexandri, χαχα εντάξει δεν διεκδικώ το αλάθητο σε ό,τι λέω. Σίγουρα έχω πει, λέω και θα λέω ανακρίβειες μερικές φορές.
Από εκεί και πέρα, αυτό είναι το πρόβλημα νομίζω. Η συνείδηση του κόσμου, γιατί πολλά είναι γραμμένα ως επίσημες θέσεις, αλλά η πράξη δεν τα ακολουθεί.
Kostas Agoras, έτσι ακριβώς είναι. Άλλαξαν οι συνθήκες ζωής και ύπαρξης των εκκλησιών, άλλαξε και η δική τους οπτική, τόσο ως προς τον εαυτό τους, όσο και προς τον κόσμο, τον άνθρωπο, την ιστορία.
Kostas Agoras Κατά συνέπεια το θεολογικό επιχείρημα ότι η ομοφ. σχέση είναι στείρα (και άρα κάλπικη, δηλ. μη-προσωπική) δεν μετράει. Διότι μπορεί μεν να είναι ιστοριοκρατικά στείρα (στην προοπτική της τεκνοποίησης) αλλά όχι εσχατοκρατικά στείρα (στην προοπτική της χριστοποίησης)
Kostas Agoras Ουσιαστικά αντιπαρατίθενται μια σωτηριολογία της τεκνοποίησης (γονιμότητας) με μια σωτηριολογία της χριστοποίησης. Ποια από τις δυο βρίσκει βάση στον Παύλο και την ΚΔ ;;
CostantinoLiasco Θα έρθω εγώ ο πεζός, όμως, και θα πω: αλήθειες που όντως συγκλονίζουν. Έχουν ειπωθεί πράγματα που προκαλούν σεισμό πολλών Ρίχτερ.
Ανυπέρβλητος, όμως, ο ψυχολογικός παράγοντας όσων τα διαβάσουν και απλά τα προσπεράσουν
Kostas Agoras Costantino Liasco Ανυπέρβλητος. Αυτά τα πράγματα προυποθέτουν την πίστη και την έμπρακτη προσμονή του Χριστού. Ασφαλώς.
Kostas Agoras αλλά Κωνσταντίνε, …."και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης …". Να σταματήσουμε να το λέμε αν δεν το εννοούμε !! Οι θεολόγοι οφείλουμε να το υπενθυμίζουμε συνέχεια στην εκκλησία και τους αδελφούς και καταρχάς να το πιστεύουμε και να το προσευχόμαστε εμείς οι ίδιοι.
Costantino Liasco Kostas Agoras, και να πω και κάτι πιο παράτολμο. Μάλλον στο παραπάνω πλαίσιο παρερμηνεύθηκε και το "πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής", με αποτέλεσμα οι εκκλησίες να παρουσιάζουν τον εαυτό τους, αλλά και οι πιστοί να τις βλέπουν και να τις εμπιστεύονται, αυτές και τις ιεραρχίες τους, σα να ήταν ιερά τοτέμ που αποκλείεται να κάνουν λάθη. Την ίδια στιγμή που η ιστορία δείχνει ότι πραγματικά πολλά πράγματα πήγαν λάθος.
Kostas Agoras Costantino Liasco Έτσι ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Στο προηγούμενο βιβλίο μου (εκκλησιολογία) δίνω μια εξήγηση για το αλάθητο της εκκλησίας λέγοντας ότι αυτό νοείται εσχατολογικά (όχι απλώς ιστορικά -διότι το πράγμα είναι συνεργειακό, όχι μονεργειακό). Ότι δηλ. ΤΕΛΙΚΑ, παρόλες τις όποιες ιστορικές της στραβοτιμονιές, η εκκλησία θα φτάσει στη Βασιλεία, στο λιμάνι της. Στη διάρκεια της ιστορίας όμως η εκκλησία δεν είναι σε αυτόματο πιλότο !! Το "και πύλαι Άδου…" έχει πιστεύω εσχατολογικό νόημα και προοπτική, όχι απλά ιστορικό.
