“Αλήθεια” του Χριστού, “αλήθεια” της εκκλησίας και προσωπική “αλήθεια”.

Προχθές υποσχέθηκα να σχολιάσω το βίντεο τέως κληρικού συνοδευόμενο από ριζική αμφισβήτηση των εκκλησιαστικών θεσμών για λόγους σύγκρουσης με την προσωπική του αλήθεια. Από τα σχόλια που αναρτήθηκαν για το γεγονός αυτό κρατώ μόνο ένα όπου γράφτηκε μια επιγραμματική κατά τη γνώμη μου φράση: "Εγώ θα προσεύχομαι να συναντήσεις τον Θεάνθρωπο Χριστό, ενσαρκωμένο, σταυρωμένο, αναστημένο και στην Αλήθεια Του να ακουμπήσεις την αλήθεια σου."

Είναι γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις (που σήμερα γίνονται όλο και περισσότερες) δεν μπορούμε παρά να αντιδιαστείλουμε τον Χριστό αυτόν προς τις θεσμοθετημένες εκκλησίες, προς τις συστημικές εκκλησίες μας.

Και αυτό θα είναι κέρδος για τον Χριστό, διότι διαφορετικά κάποιος που έχει δυσκολίες με τις τελευταίες, "μαζί με το βρώμικο νερό θα πετάξει και το μωρό" όπως λέμε. Αυτό βεβαίως στη βάση της παραδοχής ότι οι εκκλησίες στην ιστορία δεν υπάρχουν για τον εαυτό τους, προς ίδιον συμφέρον, αλλά για τον Χριστό, προς όφελος του Χριστού. (Η τελευταία πρόταση βεβαίως δεν είναι αυτονόητη από όλους αλλά εκεί είναι το κλειδί της υπόθεσης).

Στο σημείο αυτό οφείλουμε άπαντες να ομολογήσουμε ότι η Διαμαρτύρηση, τόσους αιώνες πριν, είχε δει αυτή τη μεγάλη και διαχρονική αλήθεια της "αντιδιαστολής" Χριστού-Εκκλησιών αν βεβαίως ενδιαφερόμαστε πράγματι για τον Χριστό και όχι για τις ίδιες τις συστημικές εκκλησίες μας.

Έρχεται η ώρα (και είναι εδώ) που οι φίλοι του Χριστού (οι πιστοί του) πρέπει κυριολεκτικά να ΣΩΣΟΥΝ τον Χριστό, να τον ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ, από τις θεσμοθετημένες εκκλησίες και τα διάφορα θρησκευτικά κατασκευάσματα που τον εγκλωβίζουν.

Να παρατηρήσω, για όσους τυχόν δεν το πρόσεξαν, ότι το σχόλιο γράφει "και στην Αλήθεια Του να ακουμπήσεις την αλήθεια σου". Μιλάει για την "Αλήθεια του Χριστού", όχι για την "αλήθεια" της εκκλησίας ή των εκκλησιών ή του χριστιανισμού.

Και αυτή η διάκριση έχει τεράστια σημασία αν και συνήθως αποσιωπάται. Διότι η μεν "Αλήθεια του Χριστού" στοχεύει στο να ελευθερώσει τα πρόσωπα από κάθε είδους δεσμά που τα πνίγουν, ενώ η "αλήθεια" των εκκλησιών και των θρησκειών στοχεύει στο να κρατήσει ιστορικά συγκροτημένα τα θρησκευτικά σύνολα. Κατανοητό μεν το τελευταίο από ιστορική και κοινωνιολογική άποψη, ρεαλιστικά μιλώντας, αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με την "Αλήθεια του Χριστού". Η "Αλήθεια" αυτή του Χριστού είναι "πνεύμα" και "χάρις" ενώ η άλλη "αλήθεια", των ιστορικών χριστιανισμών, είναι "νόμος" και "υπακοή". Πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά επίπεδα που δεν πρέπει να συγχέονται επουδενί.

Για την "αλήθεια" των εκκλησιών, των χριστιανισμών, δεν θα μιλήσω. Φτάνει η προσεκτική παρατήρηση των ανακλαστικών τους από κάθε ευαίσθητο άνθρωπο. Η "Αλήθεια" όμως του Χριστού είναι η εσχατολογική ανακεφαλαίωση σε Αυτόν (η τελική χριστοποίησή μας ή αν προτιμάμε “εν-χρίστωσή” μας) και η Βασιλεία μαζί Του. (Υποτίθεται ότι σε αυτήν την εσχατολογική Αλήθεια μετέχουν --προληπτικά και από μέρους στην Ιστορία-- οι "εκκλησίες", όταν όμως δεν διακατέχονται από ταυτοτικά ανακλαστικά, καθαρά θρησκειακού τύπου. Τότε αλλάζει εντελώς το πράγμα και οι "εκκλησίες" εκπίπτουν εντελώς σε "θρησκείες").

Ας ευχηθούμε για βαθύτερη και πληρέστερη μετοχή σε αυτή την προσωπική "Αλήθεια" του Χριστού τόσο από μέρους του καθενός μας όσο και από μέρους των ιστορικών "εκκλησιών" (χριστιανισμών) !!!!!