Για την "Παραβολή των Ταλάντων"
Γιατί αβάσταχτο όμως; Γιατί μας το φοράνε ΕΞΩΘΕΝ, δεν είμαστε αυτοί οι ίδιοι στην ουσία μας το "είναι" μας (αντίθετα από τον Θεό !!!!). Μας το φοράνε ΑΠΕΞΩ το "είναι" σαν Δάνειο, μέχρι να κληθούμε να το επιστρέψουμε πίσω στον Δανειστή μας. Εμείς, στην ουσία μας, είμαστε "κενά ντυμένα με είναι", κάτι σαν μεταφυσικές τρύπες.... Παράδοξες πραγματικότητες...
Είναι απλή η αλήθεια του είναι, φίλοι μου, και ο καθένας μας ας τα βγάλει πέρα... Δεν είμαστε το "είναι" μας, έχουμε το "είναι". Δεν ΕΙΜΑΣΤΕ η ύπαρξή μας (δεν είμαστε δηλ. αυθύπαρκτοι), όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο, αλλά ΕΧΟΥΜΕ την ύπαρξη. Και την έχουμε ΕΞΩΘΕΝ. Έχουμε δανεικό το "είναι" μέχρι να το επιστρέψουμε στον Δανειοδότη, πλουτισμένο ή φτωχεμένο. Κάτι σαν την Παραβολή των Ταλάντων (για το "είναι" νομίζω μιλάει στο βάθος βάθος).
Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλά και μόνο ότι έχουμε δανεικό το "είναι" (το "είναι δεδανισμένον" λέει ο Μάξιμος ο Ομολογητής -- δεν είναι δικό μου) και όχι ιδιοκτησία (έστω και κατόπιν εφάπαξ δωρεάς! όπως αφελώς νομίζουμε), ούτε το ότι, κατά συνέπεια, θα κληθούμε να το επιστρέψουμε στον Δανειστή που μας το δάνισε (όπως στην Παραβολή). Το θέμα είναι το ΠΩΣ θα το επιστρέψουμε, στο τι το κάνουμε, στο πως επενδύουμε το Δάνειο αυτό στην Ιστορία γενικά, μέσα από την ιστορία μας.
Το "αβάσταχτο βάρος του "είναι", δηλ. του Δάνειου της ύπαρξης, γι' αυτό μιλάω.... γνωρίζοντας καλά ότι ενοχλεί πολύ στα αφτιά μας να μιλάω για Δάνειο (και Επιστροφή) -- και όχι για Ιδιοκτησία (και Απώλεια). Αντίθετα μάλιστα από την τρέχουσα εκκλησιαστική και θεολογική ρητορική.
ΥΓ. Η εικόνα αναπαριστά τον Δανειοδότη. Δανειολήπτης είναι ο καθένας μας που θα γεννηθεί βιολογικά και θα πεθάνει.
