Οι εκκλησιαστικές "παραδόσεις", οδοί (σε κοινωνία) προς τη Βασιλεία του Χριστού

Καλές και τιμημένες οι "παραδόσεις" των εκκλησιών (θεολογικές, λειτουργικές, πνευματικές), πλούτος για την Εκκλησία του Χριστού. Προβληματικές οι εκκλησιαστικές "παραδόσεις", όταν στρέφεται η μια ενάντια στην άλλη, όταν απολυτοποιεί τον εαυτό της αγνοώντας τον πλουραλισμό και την κοινωνία. Κούφιες, λοιπόν, όταν είναι αυτιστικές, ακοινώνητες, αλλά επίσης και όταν δεν συνδυάζονται από ανακαίνιση. Ας σκεφτούμε όμως και κάτι άλλο: τα ευαγγέλια είναι τέσσερα και όχι ένα μόνο. Είναι τέσσερα σε κοινωνία και όχι ένα σε απομόνωση. Πώς οι εκκλησιαστικές "παραδόσεις", στην μετέπειτα ιστορία, δεν θα ακολουθούσαν το ίδιο μοντέλο;

Αυτό είναι που λέγαμε πως η Εκκλησία δεν είναι ούτε ελληνική, ούτε λατινική, ούτε συριακή αλλά καθ'ολική. Δεν πρέπει να παρεννοηθεί. Σημαίνει πως δεν είναι ούτε ΜΟΝΟ ελληνική, ούτε ΜΟΝΟ λατινική, ούτε ΜΟΝΟ συριακή αλλά ότι η κάθε Εκκλησία, η κάθε παράδοση (ελληνική, λατινική, συριακή) υπάρχει ΩΣ ΔΙΑΝΟΙΓΜΕΝΗ ΠΡΟΣ τις άλλες, σε κοινωνία με τις άλλες, όχι σε αυτιστική αποκλειστικότητα έναντι των άλλων.

Παλεύω μια ζωή να το δείξω αυτό και προς Ανατολάς και προς Δυσμάς …. Να δείξω δηλ. την αναγκαία υπέρβαση του απομονωτισμού και του αυτισμού των εκκλησιαστικών "παραδόσεων", την συμπληρωματικότητά τους. Αλλά επίσης και τη σχετικοποίησή τους ενώπιον της Βασιλείας του Χριστού που έρχεται αδιάκοπα. Δεν είναι τάχα οι "παραδόσεις" πρόδρομοι (σε συμφωνία) της Βασιλείας του Θεού ; Το να ταυτίζουμε τις εκκλησιαστικές "παραδόσεις" και μάλιστα μια μόνο εξ αυτών με τη Βασιλεία του Θεού είναι, πιστεύω, μεγάλο σφάλμα... Σημαίνει ότι έχουμε χάσει τον "στόχο", ότι έχουμε υποκαταστήσει τα Έσχατα από την ιστορία., δυο διαφορετικές πραγματικότητες που δεν συγχέονται.

Κωνσταντίνος Αγόρας