Για την καθ' ολικότητα της Εκκλησίας
Η Εκκλησία δεν είναι ούτε ελληνική, ούτε λατινική, ούτε συριακή, ούτε …
Είναι "καθ'ολική" (τα πάντα εν πάσι Χριστός)
Αν η Εκκλησία δεν είναι "καθ'ολική" (και είναι ελληνική ή λατινική ή συριακή κ.ο.κ.), δεν είναι "Εκκλησία" στην κυριολεξία. Είναι ψευδεπίγραφη ως "Εκκλησία". Είναι ένα θρησκειο-πολιτισμικό (και εθνικό) μόρφωμα της ιστορίας και όχι η νύμφη του Χριστού !!! Η Εκκλησία (ως Εκκλησία) δεν είναι σε τελική ανάλυση ένα ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ (ή εθνικό) μόρφωμα --εκ των κάτω-- αλλά μια ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ έκφανση, εσχατολογική -- εκ των άνω. Διότι, παρ΄όλο που διαπλέκεται με την ιστορία, τους πολιτισμούς και τα έθνη των ανθρώπων, η Εκκλησία --σε τελική ανάλυση (το υπογραμμίζω)-- είναι και πρέπει να παραμένει μια ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ έκφανση των εσχάτων στην ιστορία και όχι ένα θρησκειακό μόρφωμα, ή μάλλον ΘΡΗΣΚΕΙΟ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ μόρφωμα της ίδιας της ιστορίας. Η σχέση του μυστηρίου, δηλ. της Εκκλησίας, με την ιστορία και τους πολιτισμούς είναι πραγματική αλλά ασύμμετρη. Και αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Επιμένω. Είναι θέμα υπερβατικότητας του μυστηρίου, του εσχατολογικού, ακριβώς μέσα στη σάρκωσή του, την ιστορική.
Ως εσχατο-μυστηριακή (έσχατο μυστήριο), η Εκκλησία είναι παρεπίδημη στην ιστορία και όχι γέννημα και θρέμμα της ιστορίας. Σαν άλλη κιβωτός του Νώε, η Εκκλησία είναι το μυστηριακό καράβι των εσχάτων στην ιστορία που πλέει (με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία) προς τα έσχατα. Γι' αυτό και ως οντότητα (πρέπει να) είναι ξεχωριστή από την ιστορία μέσα στην οποία πλέει (προς τη Βασιλεία), να έχει "ίδια οντότητα". Πλήρης ιστορικοποίηση της Εκκλησίας (τονίζω το πλήρης) σημαίνει, με α ή β τρόπο, την εκκοσμίκευσή της και κατεπέκταση την εκκοσμίκευση της Βασιλείας. Και μην νομίζουμε ότι υπάρχει μόνο η πολιτική εκκοσμίκευση της Εκκλησίας (στη Δύση, υποτίθεται). Υπάρχει και η πολιτισμική και εθνική εκκοσμίκευση της Εκκλησίας (στην Ανατολή).
Από τη στιγμή που βρισκόμαστε ακόμα στην ιστορία, ένας κάποιος βαθμός ιστορικοποίησης του μυστηρίου, εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας, είναι αναπόφευκτος. Η πλήρης εκκοσμίκευση είναι το πρόβλημα, δηλ. η αντιστροφή της σχέσης Εκκλησίας και Πολιτισμών.
Βαριά κουβέντα, το ξέρω. Ας αφήσουμε όμως για μια φορά στην άκρη το "πολιτικά ορθό" (αναφέρομαι στις εκκλησιαστικές πολιτικές όλων των πλευρών) κι ας αναζητήσουμε την αλήθεια του πράγματος !!!. Ζύμη της Εκκλησίας (ως Εκκλησίας) είναι το εσχατολογικό ΜΥΣΤΗΡΙΟ του Χριστού και όχι οι ιστορικοί ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ (και τα ΕΘΝΗ) των ανθρώπων.
Βεβαίως δεν θα πρέπει να συγχέουμε την εκκλησιαστική αυθεντικότητα (δηλ. την καθ'ολικότητα) της Catholica με τα ιστορικά λάθη της τελευταίας, ούτε βεβαίως με την αμαρτωλότητα των μελών (κληρικών και λαικών, παπών, επισκόπων κ.λπ κ.λπ). Και η εκκλησιαστική αυθεντικότητα της Εκκλησίας --βασισμένη, επαναλαμβάνω στο ΜΥΣΤΗΡΙΟ του Χριστού (εκ των άνω) και όχι στους ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ και τα ΕΘΝΗ των ανθρώπων (εκ των κάτω)-- μετριέται με το μέτρο της "καθ'ολικότητάς" της που είναι εσχατο-μυστηριακή (=μυστήριο εσχάτων).
Ωστόσο, για να δώσω επιπλέον εξήγηση στο κείμενο της ανάρτησης και ειδικά σε αυτό που λέω "ίδια οντότητα" (για την Εκκλησία) θα πρέπει να θυμίσω το εξής: όσοι γνωρίζουν, έστω και στοιχειωδώς από θεολογία, ξέρουν ότι η Ευχαριστία είναι η επιτομή των Μυστηρίων (Βάπτισμα, Χρίσμα κ.λπ) και συνεπώς της Εκκλησίας.
Η Ευχαριστία λοιπόν δεν είναι ούτε κοινοτική, ούτε εθνική ούτε πολιτισμική. Δεν είναι ας πούμε ελληνική ή γαλλική, ή ρωσική, ή ιταλική κ.λπ. Δεν είναι επίσης βυζαντινή, ή λατινική ή συριακή κ.λπ. Η Ευχαριστία είναι του Χριστού του ίδιου --και όχι του έθνους ή του ένδοξου πολιτισμού του-- που την λειτουργεί αυτοπροσώπως εν Πνεύματι στις Εκκλησίες όπου γης. Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό;; Αν όχι, έχουμε αλλοιωμένη συνείδηση περί Ευχαριστίας, Μυστηρίων και Εκκλησίας. Τα έχουμε, με λίγα λόγια, εκπαγανίσει, εκκοσμικεύσει !!!!! Αυτό είναι που λέμε ...εξελληνισμός του χριστιανισμού (παρά τα φαινόμενα).
Κωνσταντίνος Αγόρας
